A soundtrack for an animation about lesbians in space.
Animation by Jan Berende, student at St. Joost school of Art & Design, Breda.
Way of Flowers
For string orchestra and string quartet. Written for the Haydn Jeugdstrijkorkest (HJSO).
Way of Flowers is een klein muziekstuk voor strijkorkest en strijkkwintet. Jan-Ype Nota, dirigent van het Haydn Jeugdstrijkorkest (HJSO) vroeg aan een aantal voormalig prijswinnaars van het Prinses Christina Compositieconcours of ze een kort stuk voor het HSJO wilden schrijven. Dit stuk is daar een uitwerking van. Voor Way of Flowers ben ik geïnspireerd op een verhaal over Sen no Rikyuu, een Japans theemeester uit de 16e eeuw. Op een dag zette Hideyoshi, een belangrijk Japans heerser, een gouden bassin met vers water en een bloeiende pruimenbloesemtak klaar en beval Rikyuu dit te schikken. Zonder twijfel pakte Rikyuu de tak, verzamelde de bloesem en liet dit vallen in het bassin. Het aangezicht van bloemknoppen en welige bloemen tegen het goud van het bassin was overweldigend voor beiden. Traditioneel gaat een bloemschikking gepaard met kalligrafie en omdat ik overeenkomsten zag tussen kalligrafie en het strijkorkest, gezien beide in essentie een harige kwast gebruiken, wilde ik het strijkorkest, het bloemschikken en de kalligrafie verenigen in één stuk.
Het verhaal vertaalde ik naar het componeerproces door eerst de kalligrafische versie van de Japanse karakters die het woord ‘’bloemschikken’’ (華道; kadou; ‘’(de) bloemenweg’’) opmaken op te zoeken. Zie de afbeelding hierboven. Vervolgens tekende ik de streken van de karakters over op papier en knipte deze uit. Tegelijkertijd prepareerde ik een platte schaal met muziekpapier. Dit papier had ik verticaal ingedeeld in vijf partijen en horizontaal in vijf gelijke delen. Ieder deel stond gelijk aan 30 seconden, zodat het stuk ongeveer 2’30’’ zou duren. Iedere seconde staat gelijk aan één kwartnoot. De uitgeknipte streken liet ik vervolgens een aantal keer in de schaal vallen. De derde keer was ik tevreden met de compositie, want de andere keren vielen stukjes papier niet in de schaal of waren ze niet verspreid over de partituur. Zo werd onderstaande afbeelding het uitgangspunt van de compositie.
Alea Iacta Est
Alea Iacta Est is a piece for soprano saxophone, live electronics, soundtrack and six dice and is written for Iván Sánchez Iglesias.
A long time ago, Julius Caesar and his army crossed the Rubicon, a small and insignificant brook located in Italy. He was a general and governor of the Roman province of Cisalpine Gaul. The river marked the boundary between the province and Italy, which was controlled directly by Rome and the Senate. Entering Italy as acting general was illegal and would be a capital offence. Stating iacta est alea (the die is cast), Caesar crossed nevertheless. This lead to a civil war and eventually to Caesar becoming dictator for life. The Republic as it existed for 500 years would be no more.
Recently, something similar happened in the USA, when president Donald Trump verbally invoked a storming on the Capital, housing the Congress and Senate. Path dependency theorizes that once certain paths have been taken, it’s hard to change direction. What will this means for the future of the only 250 years old United States of America?
Both stories are connected in a compelling narrative in the soundtrack, but that’s not all: the live performer deals with exactly the same problem: he throws six dice, one for each of the six performance sections. The dice decide how he should improvize in each section. However, his improvisations are recorded and played back in each consecutive section. There is no way back after throwing each dice and playing each section. Given these circumstances, the performer’s job is to meaningful interact with the pre-recorded improvisation, whilst simultaneously determining the future of his performance.
